Από τον 7ο αιώνα και μέχρι το τέλος της κλασικής περιόδου, το χορικό λυρικό άσμα ήταν ένα σημαντικό λογοτεχνικό είδος, συνδεδεμένο με θρησκευτικές γιορτές, δημόσιες τελετές και σπουδαία γεγονότα από τη ζωή των ανθρώπων. Εξέφραζε τις ηθικές και πολιτισμικές αξίες της κοινότητας, και γι' αυτό είχε χαρακτήρα περισσότερο δημόσιο παρά ατομικό. Οι πρώτες μορφές του παρουσιάζονται ήδη στον Όμηρο, ο οποίος αναφέρει τραγούδια γάμου (υμέναιοι), χορευτικά, θρηνητικά και τιμητικά για τους θεούς (παιάνες). Άλλες μορφές της χορικής λυρικής ποίησης ήταν ο ύμνος και ο διθύραμβος (τιμητικός γενικά για τους άλλους θεούς ο πρώτος, και ειδικά για το Διόνυσο ο δεύτερος), το παρθένειο, το προσώδειο, το εγκώμιο (τιμητικό για ανθρώπους) και το σκόλιο (τραγούδι συμποσίου).

Χορικά άσματα εκτελούνταν με την ευκαιρία τοπικών θρησκευτικών εορτών, όπως τα Κάρνεια, τα Υακίνθια, τα Αδράστεια, τα Ιολάια και τα Αδώνια. Επίσης, ιδιαίτερη θέση είχαν στα Oλύμπια και τα Πύθια, γιορτές με πανελλήνιο χαρακτήρα, που επέδρασαν και στη διαμόρφωση της γλώσσας που χρησιμοποιούνταν (λογοτεχνική δωρική με δάνεια από την επική ιωνική και με λίγα αιολικά στοιχεία). Ο χορός που ερμήνευε, και συχνά χόρευε, αυτά τα τραγούδια μπορούσε να έχει από επτά ως πενήντα μέλη. Ο ποιητής, που εκτός από τους στίχους συνέθετε και τη μουσική, διηύθηνε και το χορό. Για τους πρώτους λυρικούς ποιητές, Τέρπανδρο και Αρίωνα από τη Λέσβο, λίγα πράγματα είναι γνωστά και τα σωζόμενα αποσπάσματα που τους αποδίδονται είναι αμφισβητούμενης γνησιότητας.

Περισσότερα γνωρίζουμε για τον Αλκμάνα από τη Λακωνία, που έζησε μάλλον προς το τέλος του 7ου αιώνα π.Χ. Ήταν φημισμένος για την ερωτική του ποίηση, συχνά διανθισμένη με παιγνιώδη χάρη και τολμηρές, πρωτότυπες εκφράσεις. Φημισμένο είναι ένα παρθένειό του, το ονομαζόμενο "του Λούβρου", από τον τόπο όπου φυλάσσεται ο πάπυρος, στο οποίο εναλλάσσει εικόνες του φυσικού κόσμου με περιγραφές κοριτσιών. Φαίνεται, επίσης, πως επεξεργάστηκε γνωστούς κοσμογονικούς και ομηρικούς μύθους. Διαθέτει τέλος μία οξεία αίσθηση των λεπτομερειών, τις οποίες χρησιμοποιεί, και όταν ακόμα αποδίδει πεζά θέματα, όπως η τροφή.