Ο πόλεμος για την κατοχή του Ληλάντιου πεδίου ίσως να αποτελεί την πρώτη σύγκρουση μεταξύ ελληνικών πόλεων που καταγράφεται στην ιστορία. Στην πεδιάδα αυτή βρίσκονται ιαματικές πηγές καθώς και μεταλλεία χαλκού και σιδήρου. Η κατοχή των πλουτοπαραγωγικών αυτών πόρων ήταν η κυριότερη αφορμή του πολέμου, στον οποίο πρωταγωνίστησαν η Χαλκίδα και η Ερέτρια, που ήταν από τις ισχυρότερες πόλεις της γεωμετρικής και αρχαϊκής περιόδου και πρωτοπόρες στον αποικισμό. Στη Χαλκίδα την εξουσία ασκούσε το αριστοκρατικό γένος των Iπποβοτών και στην Ερέτρια των Ιππέων. Όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης: "Oι ελληνικές πόλεις χωρίστηκαν στα δύο και τάχτηκαν με το ένα ή το άλλο μέρος, κυρίως στον πόλεμο που έγινε κάποτε, παλιά, ανάμεσα στους Χαλκιδιώτες και τους Ερετριείς". Όμως, ο Θουκυδίδης δε σημειώνει ούτε το χρόνο ούτε το νικητή του πολέμου. Ως σύμμαχοι των Xαλκιδέων αναφέρονται οι Κορίνθιοι, οι Σπαρτιάτες, οι Eρυθρείς, οι Θεσσαλοί και οι Σάμιοι και των Eρετριέων οι Μεγαρείς, οι Χίοι, οι Μεσσήνιοι, οι Αργείοι και οι Mιλήσιοι. Ωστόσο, η ήττα είτε της μίας είτε της άλλης πόλης θα είχε επιπτώσεις και στην οικονομία των εμπορικών εταίρων των εμπόλεμων. Δεν πρέπει, όμως, να απομονώσουμε το Ληλάντιο πόλεμο από τις υπόλοιπες συρράξεις της περιόδου αυτής, τον Α' Μεσσηνιακό πόλεμο και τον Α' Ιερό Πόλεμο. Αξίζει να σημειωθεί η συμφωνία των αντιπάλων του Ληλάντιου πολέμου, που μνημονεύει ο Στράβων, και αφορά την αποχή από τη χρήση τηλεβόλων όπλων (τόξων και σφενδόνων).