Η καθοριστική σημασία της φωτιάς για τον ανθρώπινο πολιτισμό δικαιολογεί τη γοητεία που αυτή ασκούσε, αλλά και τη στενή της σύνδεση με τις λατρευτικές τελετές. Οι θυσίες χωρίς φωτιά είναι σπάνιες, ειδικές περιπτώσεις. Ωστόσο, ακόμα και η απλή ύπαρξη φωτιάς είναι συνυφασμένη με μία ορισμένη ιερότητα. Ο χώρος όπου καίει η φωτιά σε κάθε σπίτι, η Εστία, ταυτίζεται με τη θεότητα. Σε αρκετά ιερά έκαιγε πάντοτε πυρά στο βωμό, με συνηθέστερα εκείνα του Απόλλωνα (σε Δελφούς, Άργος, Κυρήνη). Αλλού πάλι αντί για πυρά υπήρχε άσβεστη λυχνία (Αθηνά Πολιάς, Ηραίο Άργους) και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στην Αθήνα, η μόνιμη πυρά διατηρούνταν στο Πρυτανείο. Στη θεολογία των Ελλήνων οι θεοί ικανοποιούνταν από την κνίσσα (την οσμή και τον καπνό) της καύσης των οστών στις θυσίες. Αλλά για την επιπλέον ικανοποίηση της όσφρησής τους, καίγονταν αρωματικά φυτά και κλαδιά. Από τα τέλη του 8ου αιώνα άρχισαν να εισάγονται μέσω των Φοινίκων αρωματικές ουσίες, όπως λίβανος και μύρο, ενώ παράλληλα διαδίδονταν τα ειδικά σκεύη για την καύση τους, τα θυμιατήρια. Είναι αξιοπαρατήρητο ότι η λέξη θύειν, που κατέληξε να σημαίνει "θυσιάζω", αρχικά σήμαινε θυμίαμα. Η θυσία μέσω πυράς όμως συσχετιζόταν περισσότερο με τους νεκρούς και τους χθόνιους θεούς, εφόσον η καύση αποτελούσε έναν από τους τρόπους ταφής. Τέλος η φωτιά είχε ξεχωριστή θέση σε ορισμένες τελετές όπως ήταν η δαδουχία από το τέμενος του Ακάδημου ως την Ακρόπολη στη διάρκεια των Παναθηναίων, το άναμμα του βωμού στην Ολυμπία από το νικητή στον αγώνα σταδίου και κυρίως οι λαμπαδηφορίες στις διάφορες διονυσιακές γιορτές.

Μετά τη μάχη των Πλαταιών οι ελληνικές πόλεις πήραν νέα φωτιά για τους ναούς τους από τους Δελφούς. Η σβέση και αναζωπύρωση συνιστούν μία χαρακτηριστική, συμβολική αναπαράσταση της διαδικασίας καθαρμού, της καινούργιας αρχής και του επαναπροσδιορισμού των κοινών αρχών. Όμως για τις τελετουργίες καθαρμού ήταν περισσότερο διαδεδομένο το νερό. H καθαρότητα είναι στην πραγματικότητα ένα από τα στοιχεία που προσδιορίζουν την κοινότητα και ο καθαρμός ο τρόπος, για να επανενταχτεί σε αυτήν ο "ακάθαρτος", ή να αποδιωχτεί το μίασμα. Δεν αποκλείεται, ωστόσο ο καθαρμός αρχικά να ήταν μία πρωτόγονη μορφή απολύμανσης, καθώς συνδυαζόταν άλλοτε με το θειάφι και άλλοτε με θυμιάματα ή με το πλύσιμο. Βέβαια ως το μεγαλύτερο μίασμα θεωρούνταν το ανθρώπινο αίμα, ιδίως, όταν είχε χυθεί σε συνθήκες παραβίασης ιερών δεσμών (οικογένειας) και ιερών χώρων (ναών, βωμών). Σε τέτοιες περιπτώσεις ο μιαρός απομακρυνόταν από την πόλη ή του επιβάλλονταν ειδικά έργα εξαγνισμού. Ο Απόλλωνας ήταν ο κατ' εξοχήν θεός των καθαρμών και οι ιερείς που ήταν ειδικοί σε αυτούς αποκαλούνταν καθαρταί. Ο πιο φημισμένος από όλους ήταν ο Επιμενίδης ο Κρήτης που ήρθε στην Αθήνα, για να την απαλλάξει από το Κυλώνειο άγος, και ανάμεσα στα μέτρα που έλαβε τότε ήταν και η εξορία της οικογένειας των Αλκμαιωνιδών.

Μία ιδιαίτερη τελετουργία καθαρμού ήταν η εκδίωξη του φαρμακού. Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει στο παρελθόν για το φαρμακό, επειδή η τελετουργία αυτή ενέχει και την πιθανότητα της ανθρωποθυσίας. Τα περισσότερα στοιχεία που γνωρίζουμε προέρχονται από ποιήματα του Ιππώνακτα από την Έφεσο, ποιητή του 6ου αιώνα π.Χ. Φαρμακός λοιπόν ονομαζόταν κάποιος φτωχός και άσχημος άνδρας που επιλεγόταν κυρίως για την ασχήμια του και τρεφόταν για κάποιο διάστημα (το οποίο ποίκιλλε από πόλη σε πόλη) με τη φροντίδα της κοινότητας. Ύστερα τον εκδίωκαν πέρα από τα όρια της πόλης, τον έδερναν τελετουργικά, τον λιθοβολούσαν και πιθανόν τον φόνευαν. Αντίστοιχη είναι στην Παλαιά Διαθήκη η τελετουργία εκδίωξης του "αποδιοπομπαίου τράγου". Σε ορισμένες, ειδικές περιπτώσεις, το ρόλο του φαρμακού μπορούσε να τον παίξει και ένα μέλος της κοινότητας που ξεχώριζε όχι για την ασχήμια του, αλλά αντίθετα για την ομορφιά ή τη διακεκριμένη θέση του. Τέτοιες ήταν οι περιπτώσεις της παρθένου Πολυκρίτης στη Νάξο και του βασιλιά Κόδρου στην Αθήνα.