Σημαντικές αλλαγές συνέβησαν στη γλυπτική μετά τους Περσικούς πολέμους. Καταργείται η μονολιθικότητα και η ακαμψία των μορφών και το βάρος του σώματος μετατοπίζεται στο ένα σκέλος που είναι τεντωμένο, ενώ το άλλο εμφανίζεται χαλαρό. Κατά συνέπεια χαμηλώνει το αντίστοιχο ισχύο, ο γλουτός και ο ώμος. Συνήθως γέρνει λίγο και το κεφάλι. Η νέα οργάνωση του σώματος είναι πιο φυσική και δε μοιάζει επιφανειακή, αλλά ακολουθεί τη στάση του σκελετού. Οι πρόοδοι της ιατρικής ενσωματώθηκαν στις αναπαραστάσεις φανερώνοντας ακριβείς ανατομικές γνώσεις, όπως για παράδειγμα στο λεγόμενο "παιδί του Κριτίου" από την Ακρόπολη. Στις γυναικείες μορφές ο ιωνικός χιτώνας, που κυριαρχούσε στην Αθήνα από τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ., αντικαθίσταται από το λιτότερο δωρικό πέπλο, όπως στην επιστύλια Αθηνά του γλύπτη Ευήνωρα. Οι πολυπρόσωπες συνθέσεις παύουν να είναι παρατακτικές και υπακούουν σε μια κεντρομόλο δομή. Η σπουδαιότερη όμως καινοτομία εκφράζεται στα πρόσωπα των μορφών που εγκαταλείπουν το συμβατικό αρχαϊκό μειδίαμα και αποπνέουν εσωτερικότητα και περισυλλογή. Οι εκφράσεις των προσώπων αποτυπώνουν το ήθος, το χαρακτήρα και την ψυχική διάθεσή τους. Ένα έξοχο παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η λεγόμενη "σκεπτόμενη Αθηνά". Τέλος, οι υβριδικές μορφές εξανθρωπίζονται εντελώς και μόνο κάποια μεμονωμένα χαρακτηριστικά θυμίζουν τη ζωώδη καταγωγή τους.

Οι πρωτοπόροι αυτής της εποχής ήταν ο Ονάτας από την Αίγινα, ο Αλξήνωρ από τη Νάξο, ο Αγελάδας από το Άργος και ο Ηγησίας, μάλλον από την Αθήνα. Στους δύο τελευταίους μαθήτευσαν ο Φειδίας και ο Μύρων. Ο Μύρων καταγόταν από τις Ελευθερές, στα σύνορα Αττικής και Βοιωτίας, και έγινε γνωστός για τις τολμηρές συνθέσεις του όπως ο Δισκοβόλος και το σύνταγμα της Αθηνάς και του Μαρσύα. Ο Κρίτιος και ο Νησιώτης, που ανήκουν στην ίδια εποχή, έφτιαξαν ένα χάλκινο σύμπλεγμα των Τυραννοκτόνων για ν' αντικαταστήσει το παλιό που είχε κλαπεί από τους Πέρσες.

Ο Πυθαγόρας από τη Σάμο (που μετανάστευσε στο Ρήγιο) ήταν φημισμένος για τη συμμετρία και την ηρεμία των μορφών του. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές ο Ηνίοχος των Δελφών ήταν δικό του έργο, ενώ από τις αρχαίες πηγές γνωρίζουμε ότι είχε φτιάξει ένα σύμπλεγμα της Ευρώπης με τον Ταύρο. Τέλος, ο Κάλαμις ήταν γνωστός για ένα αφιέρωμα στην Ακρόπολη, ένα άγαλμα του Δία Άμμωνα, παραγγελία του Πινδάρου, και το χρυσελεφάντινο λατρευτικό άγαλμα του Διονύσου στην Τανάγρα. Από πολλούς μελετητές τού αποδίδεται και ο Ποσειδώνας του Αρτεμισίου.

| εισαγωγή | τέχνες | γράμματα | εκπαίδευση | θρησκεία |	Κλασική Εποχή
Σημείωση: Επιλέγοντας τις εικόνες μπορείτε να δείτε αυτές σε μεγέθυνση, καθώς και τις επεξηγήσεις τους. Οι υπογραμμισμένες παραπομπές (links) οδηγούν σε σχετικά με αυτές κείμενα, ενώ οι μη υπογραμμισμένες αποτελούν επεξηγηματικό γλωσσάρι.