Τα Μεγάλα Διονύσια γίνονταν στα τέλη Μαρτίου (τον αττικό μήνα Ελαφηβολιώνα) και διαρκούσαν στην αρχή πέντε και αργότερα έξι μέρες, από τις οποίες οι τρεις και μετέπειτα οι τέσσερις τελευταίες ήταν αφιερωμένες στις θεατρικές παραστάσεις. Τρεις ποιητές αγωνίζονταν μπροστά στο κοινό, ο καθένας με τρεις τραγωδίες και ένα σατυρικό δράμα.

Η δραματική ποίηση ξεκίνησε από τις διονυσιακές τελετές, στις οποίες ψαλλόταν ο διθύραμβος, άσμα συνοδευόμενο από αυλό και ορχηστρικές ή μιμικές κινήσεις. Το θρησκευτικό χαρακτήρα του διθυράμβου διατήρησε το δράμα, αφού παρουσιαζόταν πάντα στο πλαίσιο των εορτών προς τιμήν του Διονύσου. Στο σατυρικό δράμα εξάλλου οι χορευτές παρίσταναν σατύρους, τους συνοδούς του θεού. Έντονο όμως ήταν και το πολιτικό στοιχείο, το οποίο εκφράζεται όχι μόνον στο περιεχόμενο των έργων, αλλά και στις διαδικασίες που ακολουθούνταν στην προετοιμασία της διεξαγωγής του δραματικού αγώνα. Τα θέματα των τραγωδιών, που στις αρχές προέρχονταν από τους διονυσιακούς μύθους, πολύ νωρίς έπαψαν να στηρίζονται σ' αυτούς. Πηγές τους στα χρόνια της ακμής της τραγικής ποίησης ήταν μύθοι άλλων θεών και κυρίως ηρώων.

Η εμφάνιση και ανάπτυξη της δραματικής ποίησης είναι κατεξοχήν προϊόν της δημοκρατικής Αθήνας. Τα θέματά της αντλούνταν από τους μύθους, ο χειρισμός των οποίων όμως από τον ποιητή εξέφραζε τα προβλήματα και τις ανησυχίες που απασχολούσαν την αθηναϊκή κοινωνία και που προέκυπταν από τον τρόπο οργάνωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της πόλης, της οποίας οι κάτοικοι με την αποστασιοποίηση που επιτύγχανε το θέατρο, τόσο μέσα από το μύθο όσο και μέσα από διάφορες τεχνικές της παράστασης, αντικειμενικοποιούσαν αυτά τους τα προβλήματα.