Ο Δημοσθένης αναφέρει ότι ένας Αθηναίος μπορούσε να έχει τρεις γυναίκες: τη σύζυγο, δάμαρ ή γυνή, για την απόκτηση των νόμιμων απογόνων του, την παλλακίδα για τη φροντίδα του σώματός του -για συχνές δηλαδή ερωτικές συναντήσεις- και την εταίρα, ηδονής ένεκα, για την ψυχαγωγία.
Είναι φανερό ότι η θέση της γυναίκας στην αθηναϊκή κοινωνία ήταν σαφώς καθορισμένη. Σε γενικές γραμμές ο ρόλος της περιοριζόταν στην ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών της καθημερινής ζωής. Η μόνη περίπτωση που η Αθηναία σχετιζόταν άμεσα με οικονομικής φύσεως θέματα ήταν ως επίπροικος ή ως επίκληρος.

Το μοναδικό προνόμιο που είχε μία γυναίκα ήταν το δικαίωμα στην προίκα της ως επίπροικος. Την προίκα συνιστούσε ένα σύνολο χρημάτων ή πολύτιμων αγαθών που μεταβιβαζόταν από την οικογένεια της νύφης στον οίκο του γαμπρού. Όταν αποτελούνταν από αντικείμενα, έπρεπε να καθοριστεί η χρηματική αξία της, ώστε να μπορεί να της επιστραφεί σε περίπτωση διάλυσης του γάμου.

Όσον αφορά τις πόρνες, η πόλη έλεγχε την τιμή με την οποία χρέωναν τις υπηρεσίες τους και φορολογούσε το εισόδημά τους. Οι ιερόδουλες, οι ιερές πόρνες δηλαδή που ήταν αφιερωμένες σε κάποια θεότητα και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε περαστικούς, έδιναν την αμοιβή τους στο ναό. Σχετικά με τις εταίρες το μόνο που είναι γνωστό είναι ότι πληρώνονταν για την ψυχαγωγία που πρόσφεραν.