Ο κότταβος ήταν ένα παιχνίδι δεξιοτεχνίας πολύ διαδεδομένο στα συμπόσια της κλασικής Aθήνας. Οι συμποσιαστές σημάδευαν έναν ορισμένο στόχο (συνήθως ένα σκεύος) με το κρασί που έμενε στον πάτο του ποτηριού τους προφέροντας το όνομα ενός αγαπημένου τους προσώπου. Αν το κρασί έπεφτε μέσα στο σκεύος, το θεωρούσαν ευνοϊκό οιωνό για την ερωτική τους επιδίωξη. Oι εταίρες έπαιζαν κι αυτές συχνά τον κότταβο στα συμπόσια.

Σταδιακά επινοήθηκαν πολλές παραλλαγές του παιχνιδιού. Συχνά το σκεύος που χρησίμευε για στόχος ήταν γεμάτο νερό, στην επιφάνεια του οποίου έπλεαν μικρότερα πήλινα αγγεία. Σ' αυτήν την περίπτωση οι συμποσιαστές έπρεπε να στοχεύσουν με το κρασί τους τα μικρά αγγεία με επιδέξιο τρόπο, ώστε να ανατραπούν. Βραβευόταν εκείνος που κατάφερνε να ανατρέψει τα περισσότερα.

Με βάση μία δεύτερη παραλλαγή του, ένας ψηλός μετάλλινος πάσσαλος, στο άκρο του οποίου ισορροπούσε ένας μικρός δίσκος, στερεωνόταν σε κάποιο σημείο του δωματίου. Ο παίχτης έπρεπε να ρίξει κάτω το δίσκο εκσφενδονίζοντας τις σταγόνες του κρασιού που είχαν μείνει στο ποτήρι του. Το χτύπημα θεωρούνταν ιδιαίτερα επιτυχημένο, αν πέφτοντας ο δίσκος χτυπούσε ένα άλλο σκεύος (λυχνάρι ή αγγείο πόσεως στραμμένο ανάποδα), το οποίο στερεωνόταν σε ένα σημείο του πασσάλου στα δύο τρίτα του ύψους του.

Ο κότταβος παιζόταν στα συμπόσια, αλλά και σε δημόσιους χώρους, όπως στα λουτρά. Το βραβείο για το νικητή ήταν αυγά, μήλα, γλυκά, σανδάλια ή ένα περιδέραιο. O παίχτης κρινόταν όχι μόνο από τη δεξιοτεχνία του να πετυχαίνει το στόχο, αλλά και από την κομψότητα με την οποία κρατούσε το ποτήρι και με την οποία έριχνε το κρασί που είχε μείνει σ' αυτό.