Από τη στιγμή που δημιουργούνται οι πόλεις ως γεωγραφικά-οικονομικά κέντρα, εμφανίζονται και τα νομίσματα ως μέσο συναλλαγής. Αφότου εμφανίστηκαν τον 7ο αιώνα π.Χ. στη δυτική Μικρά Ασία, διαδόθηκαν στον ελλαδικό χώρο γύρω στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ., εποχή που εμφανίζονται και οι πρώτες κοπές ασημένιων νομισμάτων στην Κάτω Ιταλία, στη Σικελία, στη Βόρεια Ελλάδα και στα περισσότερα κράτη της Κεντρικής Ελλάδας. Τα νομίσματα αποτελούσαν ένα οικονομικό μέσο και μετά το 600 π.Χ. Έτσι, η εμφάνισή τους δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η αιτία για την επικράτηση της τυραννίας ή για οποιαδήποτε άλλη οικονομική ή κοινωνική κρίση της εποχής αυτής.

Οι πρώτες κοπές ήταν υψηλής αξίας και ήταν χρήσιμες μόνο σε μεγάλες αγορές. Για παράδειγμα ο στατήρας, το συνηθισμένο νόμισμα από ήλεκτρο βάρους 14-16 γραμμαρίων, ανάλογα με το σύστημα βάρους της κάθε περιοχής, μπορούσε να αντιπροσωπεύει το μηνιαίο μισθό ενός μισθοφόρου. Πάντως, οι κοπές μικρότερων υποδιαιρέσεων στην περιοχή της Ιωνίας άρχισαν σχετικά νωρίς. Η αξία των περισσότερων λυδικών νομισμάτων -με το σύμβολο της κεφαλής του λέοντα από την Έφεσο- ισοδυναμούσε με το 1/3 της αξίας του στατήρα. Υπήρχαν και μικρότερες ακόμη υποδιαιρέσεις που έφταναν μέχρι και το 1/48 ή και το 1/96 του στατήρα.

Τα νομίσματα του ελληνικού κόσμου, ιδιαίτερα στην αρχή της κυκλοφορίας τους, χαρακτηρίζονται από μία τεράστια ποικιλία στην επιλογή εμβλημάτων. Ο ζωικός κόσμος της στεριάς, της θάλασσας και του αέρα εκπροσωπείται πλήρως, ενώ δε λείπουν τα φυτά, οι ανθρώπινες και οι θεϊκές μορφές. Παραδείγματα εμβλημάτων αποτελούν ο ταύρος, το ελάφι, ο λέοντας, ο πετεινός, ο γρύπας, το δελφίνι, η φώκια, το στάχυ, το ρόδο, διάφορες ανθρωπόμορφες θεότητες κ.ά.