Aπό τον 8ο ως τον 6ο αιώνα π.X. οι κοινωνικές μεταβολές οδηγούν σε μία σταδιακή αποδυνάμωση του οίκου και της φρατρίας προς όφελος της πόλης. Παράλληλα, ο πολίτης αντιμετωπίζεται όλο και περισσότερο ως άτομο με προσωπικές ευθύνες και δικαιώματα παρά ως μέλος μίας ευρύτερης ομάδας. Η προσωπικότητα ξεχωρίζει και οι ικανότητες μπορούν να εκτιμηθούν περισσότερο από άλλους παράγοντες, όπως η καταγωγή και η περιουσία (αν και αυτό παραμένει η εξαίρεση και όχι ο κανόνας). Οι προϋποθέσεις αυτές επιτρέπουν την αφύπνιση της ατομικής συνείδησης. Μεγαλύτερα και σπουδαιότερα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση έγιναν κατά την Κλασική περίοδο, τις ρίζες τους ωστόσο τις ανακαλύπτουμε ξεκάθαρα ήδη από την Αρχαϊκή. Πρόκειται για τον πρσδιορισμό της θέσης του ατόμου μέσα στην πόλη. Η παρουσία και επιβολή ξεχωριστών "τύπων" ανθρώπων που παρεκλίνουν από τον κανόνα επιτρέπει την απόδοση μίας ιερότητας στη μοναδικότητα του ατόμου. Η συσχέτιση του ατόμου με ομάδες της επιλογής του ενδυναμώνουν το αίσθημα ελευθερίας και ευθύνης.

Στο πεδίο μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου βίου βρήκαν έδαφος να αναπτυχθούν μία σειρά από πρακτικές που σχετίζονται με την εκπαίδευση, τον έρωτα, τις κοινωνικές συναναστροφές και τα ταφικά έθιμα. Οι πρακτικές αυτές εκφράζουν την επιθυμία του ατόμου να σημαδέψει το χρόνο διαμέσου της εξουσίας που η προσωπικότητα αποκτά στη συλλογική μνήμη. Στην περίοδο αυτή η προσωπικότητα απεγκλωβίζεται από τις συμβάσεις του μύθου και για πρώτη φορά εμφανίζεται επώνυμη, ως παράγοντας διαμόρφωσης του ιστορικού γίγνεσθαι. Η ταχεία εξάπλωση της χρήσης της γραφής επέτρεψε να φτάσουν ως εμάς δείγματα μίας τάσης εξατομίκευσης της δημιουργίας, που οπωσδήποτε δεν ήταν τα μοναδικά. Στο χώρο των τεχνών οι επώνυμοι καλλιτέχνες διατρανώνουν την πίστη τους στην ατομικότητα υπογράφοντας τα έργα τους. Στη λογοτεχνία της εποχής, οι προσωπικότητες των ποιητών "ενδύονται το πρώτο πρόσωπο" και δε διστάζουν να προβάλλουν το "εγώ", καινοτομώντας σε σχέση με την ομηρική παράδοση.

Το άτομο αντιμέτωπο με τον κόσμο επιχειρεί καταρχάς να τον αντιληφθεί και να τον προσδιορίσει, πολύ πριν οδηγηθεί να μελετήσει τον εαυτό του. Η φιλοσοφία στην Ιωνία ανοίγει τη σχέση του "εγώ προς αυτό" και αναμφισβήτητα συμβάλλει στη διαμόρφωση της ιδέας του άλλου. Δε γνωρίζει όμως -ούτε άλλωστε και η φιλοσοφία των κλασικών χρόνων- τη μορφή αυτοσυνείδησης του εσωτερικού κόσμου με καρτεσιανούς όρους, έτσι δηλαδή όπως αντιλαμβάνεται την ατομική προσωπικότητα ο σύγχρονος δυτικός κόσμος.