Το σχεδόν αποκλειστικό κριτήριο για να αναλάβει ένας αθηναίος πολίτης μια τριηραρχία ήταν η οικονομική του επιφάνεια και όχι τόσο η ικανότητά του να κυβερνά ένα πλοίο ή οι τεχνικές γνώσεις ναυσιπλοΐας που πιθανότατα είχε. Σε γενικές γραμμές, ήταν δυνατόν ένας εύπορος κάτοικος περισσότερο από μία φορά να αναλάβει μια τριηραρχία, είτε εθελοντικά είτε υποχρεωτικά. Εάν πάλι κάποιος επιθυμούσε να αποφύγει αυτήν την υποχρέωση, μπορούσε να υποστηρίξει -θέτοντας σε ισχύ τη διαδικασία της αντίδοσης -ότι ένας άλλος πολίτης πλουσιότερος από τον ίδιο θα έπρεπε να πάρει τη θέση του. Πιθανά χρέη ενός τριήραρχου πληρώνονταν μετά το θάνατό του από τους κληρονόμους του ή μεταβιβάζονταν στο όνομά τους. Όσοι αρνούνταν να αναλάβουν αυτήν την υποχρέωση κινδύνευαν να φυλακιστούν.

Η φανερή περιουσία ήταν βασική προϋπόθεση για συμμετοχή στην τριηραρχική τάξη. Ορισμένοι ωστόσο εισοδηματίες, λόγω των μεγάλων εξόδων που απαιτούσε μία τριηραρχία, πιθανότατα κατέφευγαν στην απόκρυψη μέρους της περιουσίας τους με αντικειμενικό σκοπό να την αποφύγουν. Αυτή η τακτική τους όμως δυσκόλευε το αθηναϊκό κράτος να επιλέξει τους υποψήφιους εύπορους πολίτες για την ανάληψη των λειτουργιών.

Κατά τη διάρκεια του β' μισού του 4ου αιώνα η αποκατάσταση της καρίνας ενός πλοίου απαιτούσε τη διάθεση ποσού ύψους μέχρι και 5000 δραχμών. Προκειμένου, επιπλέον, να εξοπλιστεί μία τριήρης απαιτούνταν μέχρι και 2200 δραχμές. Το συνολικό κόστος λοιπόν που απαιτούνταν έφτανε το σεβαστό ποσό των 7200 δραχμών. Είναι σίγουρο ότι στο τέλος του 4ου αιώνα οι αποζημιώσεις για τον εξοπλισμό είχαν σχεδόν διπλασιαστεί, έτσι ώστε μία ολόκληρη τριήρης στοίχιζε πλέον 9100 δραχμές, ενώ το κόστος μίας τετρήρους έφτανε τις 11.100 δραχμές.