Ο θεσμός της συντριηραρχίας καθιερώθηκε γύρω στο 408/7 π.Χ. και αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη παραχώρηση του αθηναϊκού κράτους στα μέλη της τριηραρχικής τάξης.
Τον 4ο αιώνα ο εύπορος πολίτης που επιφορτιζόταν με την ευθύνη μίας τριηραρχίας μπορούσε πλέον να μοιραστεί τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από αυτήν με δύο, τρεις, καμιά φορά και με περισσότερους εταίρους. Σύμφωνα με τις μεταρρυθμίσεις του Περίανδρου, στα 358/7 π.Χ., ο ετήσιος αριθμός των αντρών που κρίνονταν κατάλληλοι να αναλάβουν τριηραρχίες καθορίστηκε να είναι 1200. Αυτοί οργανώθηκαν σε είκοσι ομάδες των εξήντα μελών η καθεμία με οικονομικό και διοικητικό χαρακτήρα, οι οποίες ονομάστηκαν συμμορίες, και ήταν διαφορετικές από εκείνες που είχαν συγκροτηθεί για την πληρωμή της εισφοράς. Την ίδια στιγμή η συνολική ευθύνη των πλοίων δόθηκε στις συμμορίες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το συνολικό κόστος μίας τριηραρχίας μοιραζόταν πλέον ανάμεσα σε περισσότερους Αθηναίους.
Επίσης την ίδια εποχή παρατηρούνται δύο ακόμη καινοτομίες. Πρώτον, ενώ η ενεργός υπηρεσία αποτελούσε ευθύνη των τριήραρχων και των συντριήραρχων, ήταν δυνατόν πλέον σε περίπτωση απόλυσης ενός ενεργού τριήραρχου να αναλάβουν την ευθύνη άλλα μέλη της συμμορίας. Και δεύτερον, οι συμμορίες αναλάμβαναν την είσπραξη των ναυτικών χρεών.
Τον 4ο αιώνα π.Χ. υπάρχουν οι ενδείξεις της προσπάθειας που γίνεται από πλευράς πολιτείας προκειμένου να συνεχιστεί να επιβιώνει ο θεσμός των λειτουργιών, και ιδιαίτερα η τριηραρχία. Η ανάθεση της ευθύνης ενός πλοίου σε μία ομάδα αντρών, η αύξηση του αριθμού των τριήραρχων που είχαν τη δυνατότητα να απουσιάζουν οι ίδιοι προσλαμβάνοντας στη θέση τους άλλους, η αποδέσμευση των τριήραρχων από την υποχρεωτική διακυβέρνηση των πλοίων και η οργάνωση τους σε συμμορίες, αλλά και η χρήση εξαναγκασμού για να προλαμβάνονται προσπάθειες αποφυγής της παραπάνω υποχρέωσης αποτελούν τα χαρακτηριστικότερα μέτρα που έλαβε η Αθήνα.
 |
 |
| | εισαγωγή | γαιοκτησία-γεωργία | εμπόριο | μεταλλεία | | |||
| | κρατική πρόνοια | λειτουργίες | ιδιωτική περιουσία | | |||
| |||