Με την εμφάνιση του ερυθρόμορφου ρυθμού (γύρω στο 530 π.Χ.) ορισμένοι αγγειογράφοι δουλεύουν και με τις δύο τεχνικές. Ο χαρακτηριστικότερος είναι ο ζωγράφος του Ανδοκίδη, ο οποίος πιθανόν να είναι και ο εφευρέτης του νέου ιδιώματος. Ο ζωγράφος του Ανδοκίδη φαίνεται να προέρχεται από την παράδοση του Εξηκία, με τον οποίο σχεδόν ταυτίζεται στα παραπληρωματικά διακοσμητικά μοτίβα. Διαφέρουν εντούτοις σημαντικά στις λεπτομέρειες των μορφών. Από τα μυθολογικά θέματα μοιάζει να προτιμά τον κύκλο του Ηρακλή. Ένας άλλος ζωγράφος που δούλεψε και με τις δύο τεχνικές ήταν ο Ψίαξ. Στα έργα του διαφαίνεται η χάρη των μορφών που ακολουθούν την παράδοση του Άμαση, αλλά είναι πλέον αρκετά επηρεασμένες από τον ερυθρόμορφο ρυθμό, κυρίως στην απόδοση της πτυχολογίας των ρούχων τους. Αν και διακόσμησε αρκετά αγγεία μεγάλου σχήματος (αμφορείς, υδρίες, κρατήρες), ξεχωρίζει ωστόσο για τη λιτή και πολύ προσεγμένη διακόσμηση μιας σειράς πινακίων (πιάτων).

Ένας από τους τελευταίους σημαντικούς αγγειογράφους του μελανόμορφου ρυθμού ήταν ο ζωγράφος του Αντιμένη. Τα περισσότερα από τα έργα του χρονολογούνται μεταξύ του 530 και του 510 π.Χ. Συνεχίζει την αφηγηματική διάθεση της "ομάδας Ε" με λιγότερη ακρίβεια, δείχνει όμως περισσότερο ενδιαφέρον για τις σωστές αναλογίες. Στο θεματολόγιό του εμφανίζονται συχνά ο Ηρακλής, ο διονυσιακός θίασος και οι παραστάσεις κρηνών. Στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ., η τελευταία σημαντική ομάδα μεγάλων μελανόμορφων αγγείων έχει ονομαστεί ομάδα του Λεάγρου. Με τα αγγεία αυτά εξαντλούνται και οι δυνατότητες της παλιάς τεχνικής, η οποία στο εξής δε θα δώσει τίποτα σημαντικό.

Αρκετοί κυλικογράφοι επαναλαμβάνουν τετριμμένα μοτίβα, όπως είναι τα γοργόνεια και τα σύνθετα ζώα. Οι οφθαλμωτές κύλικες έχουν ευρεία διάδοση και μερικές φορές επηρεάζονται από τα "χαλκιδικά" πρότυπα της δύσης. Στα τελευταία μελανόμορφα αγγεία κατατάσσεται και η πολυπληθέστερη σειρά γνωστών αγγείων, οι λήκυθοι. Αν και οι μορφές σε αυτές γίνονται όλο και λιγότερο φροντισμένες, τα μοτίβα τους αποδίδονται σχηματικά και η παραγωγή τους είναι σχεδόν μαζική, οι μελανόμορφες λήκυθοι συνεχίζουν να παράγονται μέχρι και το β' τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ.

Μία ειδική κατηγορία αγγείων αποτελούν οι Παναθηναϊκοί αμφορείς. Το σχήμα και η διακόσμησή τους οριστικοποιήθηκαν γύρω στο 530 π.Χ., συνέχισαν όμως να παράγονται στο μελανόμορφο ρυθμό διατηρώντας τις ίδιες παραστάσεις μέχρι και τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. (ο τελευταίος χρονολογημένος ανάγεται στο 312/1 π.Χ.). Οι αμφορείς αυτοί περιείχαν λάδι και δίνονταν ως έπαθλο κατά τα Παναθήναια. Κατασκευάζονταν ύστερα από παραγγελία του δήμου και έφεραν στην κύρια όψη παράσταση της Αθηνάς Προμάχου με την επιγραφή ΤΩΝ ΑΘΗΝΗΘΕΝ ΑΘΛΩΝ, ενώ στην πίσω πλευρά εικονιζόταν κάποιο αγώνισμα, όπως ήταν οι ιππικοί αγώνες, ο δρόμος, η αρματοδρομία, η πυγμαχία, το άλμα, το ακόντιο, ο δίσκος και η πάλη. Αρκετά από αυτά τα αγγεία διακοσμήθηκαν από γνωστούς αγγειογράφους του μελανόμορφου ρυθμού (Λυδός, Εξηκίας και άλλοι).