Η λατρεία του Διονύσου είχε στην Ελλάδα αρχαιότατες ρίζες. Στην Αρχαϊκή περίοδο όμως εισέβαλε στην καθημερινή ζωή και στην τέχνη με τις παραστάσεις στην αγγειογραφία και με τη σύνθεση αρχικά των πρώτων διθυράμβων και κατόπιν των δραμάτων. Βέβαια αυτό ήταν το αποτέλεσμα της μεταβολής της παλαιάς και αριστοκρατικής διονυσιακής λατρείας σε θρησκεία λαϊκή, με πρωτοβουλία των τυράννων. Οι ομάδες μαινόμενων γυναικών, οι Mαινάδες ή Θυιάδες, συμμετείχαν σε συγκεκριμένες γιορτές, όπως στα Αγριώνια και τα Λήναια. Εκτός όμως από τις επίσημες διονυσιακές γιορτές υπήρχαν και τα ιδιωτικά διονυσιακά μυστήρια.

Η ολοκληρωτική παράδοση στη μανία αποτελούσε το καθοριστικό σημείο της μύησης. Για τους μετέχοντες η γη μεταβαλλόταν σε παράδεισο και ανάβλυζε γάλα και μέλι. Παράλληλα, όμως, αναπτυσσόταν και μία φοβερή αγριότητα που εκφραζόταν συνήθως με το κυνήγι και το διαμελισμό ζώων, ο οποίος κατέληγε σε ωμοφαγία. Η μανία των διονυσιακών μυστηρίων αποτελούσε το αντίρροπο κέντρο στην ορθολογική αντίληψη του κόσμου. Περιέσωζε στοιχεία από τις παλαιές παραδοσιακές μυήσεις των εφήβων, επαγγελλόταν τη σύζευξη με το θείο μέσω του ενθουσιασμού και παρείχε την ελπίδα για έναν "άλλο κόσμο" και μία "άλλη ζωή".