Η τεχνική του λευκού εδάφους ήταν ήδη γνωστή από την Ύστερη Αρχαϊκή περίοδο και πιθανόν να προήλθε από τη μελανόμορφη τεχνική ή από τη μίμηση της μεγάλης ζωγραφικής, ενώ έχει διατυπωθεί ακόμη και η άποψη πως σχετίζεται με τη ζωγραφική σε εξωτικά υλικά, όπως τα αυγά στρουθοκαμήλου και το ελεφαντόδοντο. Από νωρίς συνδέθηκε κυρίως με τις ληκύθους, αλλά χρησιμοποιήθηκε επίσης σε οινοχόες, κύλικες, πυξίδες και αλάβαστρα. Η παραγωγή κυλίκων με το εσωτερικό τους διακοσμημένο στην τεχνική του λευκού εδάφους συγκεντρώνεται κυρίως μεταξύ του 480 και 460 π.Χ. και οι σημαντικότεροι εκπρόσωποί της ήταν ο ζωγράφος του Πιστόξενου και ο ζωγράφος του Σωτάδη. Σώζονται επίσης λίγοι καλυκόσχημοι κρατήρες με τη μεγάλη εξωτερική τους επιφάνεια διακοσμημένη με αφηγηματικές σκηνές από το ζωγράφο της Φιάλης, ο οποίος άλλωστε διακόσμησε και ληκύθους.

Οι λευκές λύκηθοι ήταν η πιο συνηθισμένη προσφορά στις κλασικές ταφές. Η παρουσία τους συνδέεται με τη χρήση του λαδιού που φυλασσόταν σ' αυτές και που ήταν απαραίτητο κατά τη διεξαγωγή των ταφικών τελετών. Συχνά υπήρχε ένας εσωτερικός μικρότερος χώρος για το λάδι, ώστε να μην είναι αναγκαίο να γεμίσει κανείς ολόκληρο το αγγείο και να γίνεται οικονομία στην προσφορά πολύτιμου λαδιού στον τάφο. Στα πρώτα δείγματα η εκτέλεση του σχεδίου γινόταν με σκιαγραφία, ακολουθώντας τα πρότυπα της μελανόμορφης τεχνικής. Στο γ' τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ. διαδίδεται η χρήση περισσότερων χρωμάτων (κόκκινου, μπλέ, πράσινου, ώχρας) και οι πινελιές αποκτούν πλαστικότητα ανάλογα με τη ρευστότητα του χρώματος, ένα επίτευγμα που η κεραμική προφανώς αντιγράφει από τη μεγάλη ζωγραφική. Οι γραμμές των περιγραμμάτων είναι ανάλογα με την περίοδο άλλοτε στιλπνές και λεπτές, όπως στην ερυθρόμορφη τεχνική, κι άλλοτε με μελιά απόχρωση ή θαμπές.