Από την Ακρόπολη και την Αγορά γνωρίζουμε πλήθος ειδωλίων. Πολλά από αυτά είναι αναθηματικά και παριστάνουν είτε τη θεότητα είτε τον αναθέτη. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πήλινα πλακίδια ή πίνακες, των οποίων τα σημαντικότερα κέντρα παραγωγής κατά την Πρώιμη Κλασική περίοδο ήταν η Μήλος και οι Επιζεφύριοι Λοκροί. Η παραγωγή ήταν μαζική και βασιζόταν στη χρήση καλουπιών, πράγμα που οπωσδήποτε μείωνε τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια των αντιγράφων. Τέλος, από τα νεκροταφεία της Αττικής προέρχονται αρκετές πήλινες πλαγγόνες.

Στο β' μισό του 4ου αιώνα π.Χ. διαπιστώνεται μία μεταστροφή στη θεματολογία, καθώς προτιμώνται πλέον οι κοσμικές μορφές παιδιών που παίζουν ή γυναικών με πλατύγυρα καπέλα, με ριπίδες και καρπούς στα χέρια. Οι γυναίκες φορούν συνήθως χιτώνες και είναι τυλιγμένες με μανδύες. Αρχικά πιστευόταν ότι κατασκευάζονταν στην Τανάγρα της Βοιωτίας (απ' όπου και το όνομα Ταναγραίες), αλλά η νεότερη έρευνα οδήγησε στο συμπέρασμα πως υπήρχαν πολλά τοπικά εργαστήρια και ένα από τα σημαντικότερα ήταν στην Αθήνα. Η άποψη αυτή ταιριάζει και με την πραξιτέλεια χάρη των μορφών. Η παραγωγή των Ταναγραίων συνεχίστηκε και εμπλουτίστηκε στους ελληνιστικούς χρόνους.