Η αττική κεραμική της Κλασικής περιόδου περιλαμβάνει αρκετές κατηγορίες, ανάλογα με τη διακόσμηση της επιφάνειας των αγγείων. Πρόκειται για την ερυθρόμορφη και τη μελανόμορφη κεραμική, για τα αγγεία λευκού εδάφους, τη μελαμβαφή και την άβαφη χρηστική κεραμική. Όλες αυτές οι κατηγορίες ήταν ήδη γνωστές από την Αρχαϊκή περίοδο. Στα κλασικά χρόνια όμως οι τεχνίτες ανέπτυξαν ακόμα περισσότερο τις εκφραστικές δυνατότητες που παρέχει το μέσο αυτό, εμπλουτίζοντας ταυτόχρονα την ποικιλία των διακοσμούμενων σχημάτων. Οι επιδράσεις της μεγάλης ζωγραφικής έγιναν εμφανείς στη σύνθεση πολυπρόσωπων σκηνών, ενώ η επιρροή της παρθενώνειας γλυπτικής εστιάστηκε κυρίως στις μεμονωμένες μορφές. Οι λήκυθοι και τα άλλα αγγεία λευκού εδάφους μάς επιτρέπουν να αποκτήσουμε μια ιδέα -σε μικρή κλίμακα- για τους χρωματικούς πειραματισμούς των μεγάλων και διάσημων ζωγράφων της εποχής.

H μελανόμορφη τεχνική διατηρήθηκε επίσης ζωντανή μέχρι τον προχωρημένο 4ο αιώνα π.X., αλλά προορισμένη πλέον να διακοσμεί αποκλειστικά παναθηναϊκούς αμφορείς, χωρίς έμπνευση και καινοτομίες. Τέλος, η μελαμβαφής και η άβαφη κεραμική αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη σε όγκο παραγωγή του Κεραμεικού. Από τις δύο όμως μόνο η μελαμβαφής εξαγόταν σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο και συχνά πέρα από τα όριά του. Το μαύρο λαμπρό βερνίκι της ήταν μοναδικής ποιότητας και την έκανε να ξεχωρίζει από τις διάφορες τοπικές απομιμήσεις. Συχνά έφερε εμπίεστα γεωμετρικά και φυτικά κοσμήματα.