Όταν οι πόλεις εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο στα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ., η εξουσία του άνακτος ή του κυραννού έχει ανατραπεί ή περιοριστεί από τους μεγάλους γαιοκτήμονες, όπως διαφαίνεται και από τα έπη του Ομήρου. Αναφορές για τη μετάβαση από τη βασιλεία στην εξουσία των ευπατριδών εμφανίζονται διάσπαρτες στα κείμενα των μεταγενέστερων συγγραφέων. Στην Αθήνα για παράδειγμα εθρυλείτο ότι η αυτοθυσία του Κόδρου, για να μην αλωθεί η πόλη από τους Δωριείς, οδήγησε στην κατάργηση της βασιλείας. Δεν είναι, ωστόσο, δυνατόν να καθορίσουμε πότε επιτελέστηκε αυτή η αλλαγή, η οποία πραγματοποιήθηκε σε διαφορετική χρονική στιγμή για την κάθε πόλη. Στις δωρικές πόλεις της Πελοποννήσου οι βασιλείς δήλωναν ότι είναι απόγονοι των φυλετικών αρχηγών που, κατά την παράδοση, τις κατέλαβαν. Στη Σπάρτη παρατηρήθηκε το μοναδικό φαινόμενο της διπλής βασιλείας, την οποία μοιράζονταν τα γένη των Αγιαδών και των Ευρυποντιδών. Kαι εκεί, ωστόσο, η εξουσία τους περιοριζόταν από τη Γερουσία, τους Eφόρους και την Απέλλα. Αντίθετα, στα ελληνικά φύλα του Βορρά -στους Μακεδόνες και τους Ηπειρώτες- οι βασιλείς διατήρησαν ως τη ρωμαϊκή κατάκτηση την εξουσία, η οποία υπόκειτο μόνο στον έλεγχο της συνέλευσης του στρατού.

Πριν την εμφάνιση της οπλιτικής φάλαγγας οι ευγενείς, των οποίων η ισχύς στηριζόταν στην εκτροφή ίππων, ως υπερασπιστές της πόλης κατείχαν και τα πολιτικά αξιώματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ένα ή δύο γένη -όπως οι Bακχιάδες στην Κόρινθο, οι Ιπποβότες στη Χαλκίδα και οι Ιππείς στην Ερέτρια- μονοπωλούσαν την εξουσία. Η μορφή αυτής της αριστοκρατικής διακυβέρνησης επιβίωσε στο θεσσαλικό Κοινό.

Η αλλαγή της πολεμικής τακτικής με την εισαγωγή της οπλιτικής φάλαγγας, κατά τον 7ο αιώνα, σε συνδυασμό με την αγροτική κρίση μετέβαλε τα δεδομένα στο εσωτερικό των πόλεων. Τις συγκρούσεις μεταξύ των ευγενών και των κατώτερων κοινωνικών τάξεων ενέτειναν οι αντιθέσεις ανάμεσα στα αριστοκρατικά γένη. Συχνά, για να εκτονώσουν την κρίση, οι ευγενείς ανέθεταν σε κάποιο πρόσωπο που έχαιρε γενικής εκτίμησης τη μεσολάβηση και τη συγγραφή ενός κώδικα νόμων. Σε κάποιες περιπτώσεις πάλι το πρόσωπο αυτό αναδεικνυόταν σε άρχοντα με απόλυτη εξουσία για περιορισμένο όμως χρονικό διάστημα και έπαιρνε τον τίτλο του αισυμνήτη. Σε αρκετές πόλεις όπως στην Αθήνα, την Κόρινθο, και τη Σάμο, οι κοινωνικές συγκρούσεις ευνόησαν την άνοδο στην εξουσία τυράννων με τη συχνή υποστήριξη των μη προνομιούχων τάξεων. Η πτώση των τυραννίδων, στα τέλη του 6ου αιώνα, επανέφερε στην επιφάνεια τη διαμάχη των ευγενών για τη νομή της εξουσίας. Στην Αθήνα, ωστόσο, ο Κλεισθένης με την υποστήριξη του δήμου προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις που για πρώτη φορά παραχώρησαν ουσιαστική εξουσία στο λαό, δημιουργώντας έτσι τη βάση της αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Ορισμένα έθνη, τέλος, όπως οι Αιτωλοί, Ακαρνάνες και Λοκροί στην κεντρική Ελλάδα και οι Αχαιοί, Αρκάδες και Ηλείοι στην Πελοπόννησο, λόγω της διαμόρφωσης του εδάφους τους -όπως αναφέρει και ο Θουκυδίδης για τους Αιτωλούς- συνέχισαν να ζουν κατά κώμας. Μετά τη συγκρότηση των πόλεων τα φυλετικά κράτη, όταν δε διαλύθηκαν -όπως συνέβη με την ένωση των ιωνικών πόλεων της Aττικής και της Eύβοιας κατά τον 8ο αιώνα π.Χ.- μετατράπηκαν σε κοινά με κέντρο το ιερό του προστάτη θεού τους, όπως του Θερμίου Aπόλλωνα στην Αιτωλία.