Στα τέλη ήδη του 8ου αιώνα π.Χ. πρέπει να είχε πραγματοποιηθεί ο αποδιδόμενος στο Θησέα συνοικισμός, η πολιτική δηλαδή ενοποίηση των πόλεων της Αττικής. Κατά τους Ατθιδογράφους, ο κοδρίδης ¶καστος παραιτήθηκε από τη βασιλεία έναντι του αξιώματος του ισόβιου άρχοντα. H ισόβια θητεία έγινε όμως δεκαετής στα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ., ενώ ο κατάλογος των ετήσιων πλέον αρχόντων της Aττικής ξεκινάει με τον Κρέοντα το 682/1 π.Χ. H εξουσία, σύμφωνα με την παράδοση, αρχικά κατανεμήθηκε ανάμεσα στους εννέα άρχοντες με ενιαύσια θητεία -το βασιλέα, τον επώνυμο άρχοντα, τον πολέμαρχο και τους έξι θεσμοθέτες- και στον Άρειο Πάγο, στον οποίο συμμετείχαν διά βίου οι παλαιοί άρχοντες. O πληθυσμός χωριζόταν σε τέσσερις φυλές, που έφεραν τα ονόματα των γιών του Ίωνα, -Γελέοντες, Αιγικορείς, Αργαδείς και Όπλητες- και κάθε φυλή με τη σειρά της χωριζόταν σε τρεις τριττύες. Ο Πλούταρχος αποδίδει στο Θησέα το χωρισμό του πληθυσμού σε τρεις τάξεις, στους Ευπατρίδες, τους Γεωμόρους και τους Δημιουργούς, από τους οποίους πολιτικά δικαιώματα είχαν μόνο οι Ευπατρίδες.

Aπό τα πολιτικά γεγονότα του 7ου αιώνα π.Χ. οι μεταγενέστεροι ιστορικοί αναφέρονται μόνο στο Kυλώνειο Άγος, ίσως, γιατί αυτό συνδεόταν με την οικογένεια των Aλκμαιωνιδών. Γύρω στο 630 π.Χ. ο Κύλων, ολυμπιονίκης και μέλος των ευπατριδών, προσπάθησε με την υποστήριξη του πεθερού του Θεαγένη, τυράννου των Μεγάρων, να καταλάβει την Ακρόπολη. Μετά από πολιορκία αρκετών ημερών ο Κύλων και ο αδελφός του διέφυγαν, ενώ οι υπόλοιποι συνωμότες κατέφυγαν ως ικέτες στο βωμό της Αθηνάς Πολιάδας, τον οποίο ωστόσο εγκατέλειψαν με την υπόσχεση ότι θα εισαχθούν σε δίκη. Oι πολιορκητές όμως τους φόνευσαν. Με παρέμβαση του Σόλωνα, κατά την παράδοση, ο επώνυμος άρχων Αλκμαιωνίδης Μεγακλής δέχτηκε να δικαστεί για το φόνο. Οι Αλκμαιωνίδες εξορίστηκαν, ενώ κλήθηκε ο Eπιμενίδης ο Kρης, για να καθάρει την πόλη από το άγος. Τόσο το πραξικόπημα του Κύλωνα, όσο και η εξορία των Αλκμαιωνιδών αποδίδονται από ορισμένους ιστορικούς στις αντιθέσεις μεταξύ των αριστοκρατικών γενών, στα τέλη του 7ου αιώνα.

Tο 621 π.Χ., ίσως, για να κερδίσουν τη λαϊκή υποστήριξη, οι ευπατρίδες αναθέτουν στο Δράκοντα να συντάξει νόμους. Το πολίτευμα που ο Αριστοτέλης αποδίδει στο Δράκοντα, μάλλον πρέπει να συντάχτηκε από τους ολιγαρχικούς το 411 π.Χ., οι οποίοι όμως ανήγαγαν τις ρυθμίσεις τους στον αρχαϊκό νομοθέτη. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο Δράκων παραχώρησε πολιτικά δικαιώματα στους οπλίτες. Ο μόνος νόμος του, όμως, που παρέμεινε σε ισχύ και κατά την Κλασική περίοδο, και μπορεί να του αποδοθεί με σχετική βεβαιότητα, αφορά την ανθρωποκτονία.